Λαπάχο – Ιπέροξο

Το Λαπάτσο ή Λαπάχο ή Ιπέροξο είναι το  εσωτερικό  τμήμα από το φλοιό του ομώνυμου αειθαλούς δέντρου (Tabebuia impetiginosa), που φύεται στα δάση του Αμαζονίου και χρησιμοποιήθηκε για χιλιετίες από τις ινδιάνικες φυλές της Βραζιλίας, Παραγουάης, Βολιβίας και των Άνδεων. Οι Ίνκας το αποκαλούσαν «ιερό δέντρο». Το ιπέροξο έγινε γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο μόλις στα μισά του εικοστού αιώνα, από εξερευνητές και γιατρούς που έψαχναν για εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου. Η χαρακτηριστική ουσία λαπαχόλη που περιέχει ευθύνεται για πολλές από τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Η μεγάλη διασημότητα του λαπάχο στις μέρες μας οφείλεται στην ευεργετική δράση που φαίνεται να έχει ενάντια στον καρκίνο, μια δράση που πιστεύεται ότι ενισχύεται σε συνδυαστική χρήση του με το βότανο γιέρμπα μάτε. Στην αντικαρκινική επίδραση προστίθεται και η ισχυρότατη αντιοξειδωτική δράση του βοτάνου αναστέλλοντας τις ελεύθερες ρίζες και φλεγμονώδεις παράγοντες. Σημαντικές είναι και οι αντιμικροβιακές και αντιπαρασιτικές ιδιότητες του βοτάνου με ενδείξεις όπως το κρύωμα και η γρίπη, ορισμένα είδη μυκητιάσεων του γαστρεντερικού συστήματος και της στοματικής κοιλότητος, (όπως καντιντίαση), οι ελμινθιάσεις, η δυσεντερία, η ουρολοίμωξη και η προστατίτιδα. Έχει επίσης χωνευτικές , υπακτικές, αντιυπερτασικές, εφιδρωτικές , αντιπυρετικές, διουρητικές, αντιδιαβητικές, ηρεμιστικές, αναλγητικές και αιμοκαθαρτικές ιδιότητες. Χρησιμοποιείται επίσης για αναιμία, βρογχίτιδα, σε όλες τις μορφές καρκίνου, την κολίτιδα, σε εκζέματα, στην λευχαιμία, στον λύκο, την Νόσο του Πάρκινσον, για τον ιό HIV, στην πυόρροια, σε παθήσεις της σπλήνας, στο έλκος, στις φλεβίτιδες, σε πληγές και σαν τονωτικό