Η Σπειραία είναι δημοφιλές άρτυμα την εποχή της Ελισάβετ , η σπειραία χρησιμοποιούνταν και για να κατευνάσει τον πυρετό και τους πόνους. Στη δεκαετία του 1830 , εκχυλίστηκαν για πρώτη φορά από το βότανο αντιφλεγμονώδεις χημικές ενώσεις , τα σαλικυλικά. Περίπου 60 χρόνια αργότερα , η φαρμακευτική εταιρεία Βayer παρήγαγε συνθετικά μία παρόμοια ουσία , το ακετυλοσαλικυλικό οξύ. Ονόμασαν το νέο αυτό ”θαυματουργό φάρμακο” ασπιρίνη , από το spiraea ulmaria , το παλιό λατινικό όνομα του φυτού.
Τα δροσιστικά επίγεια τμήματα κατευνάζουν τις φλεγμονές και τον πυρετό , προστατεύουν τον πεπτικό σωλήνα και τροποποιούν την δράση του σαλικυλικού οξέος η μακροχρόνια χρήση της ασπιρίνης μπορεί να οδηγήσει σε γαστρικά έλκη και αιμορραγίες , αλλά με τη σπειραία δεν εμφανίζονται αυτές οι παρενέργεις αυτές , αφού στη πραγματικότητα είναι ήπιο γιατρικό του πεπτικού για την οξύτητα και για μερικούς τύπους διάρροιας. Περιέχει φλαβονοειδείς γλυκοζίτες, φαινολικούς (σαλικιλικοι), πτητικό έλαιο, πολυφασικός.
Είναι αντιφλεγμονώδεις, αντιρρευματική, στυπτική, διουρητική και καταπραΰνει τους πόνους στο στομάχι.
